EVERYTHING’S
WRONG, XERXES[i]
“Everything’s
wrong” is final. It separates, draws a
line. There is nothing beyond it. But it also gives substance to what came
before even if that has been negative.
But “Xerxes” is the continuation.
Not all have ended yet and I imagine the account of that name as an
invocation for non-finalisation, for continuation and forgiveness. Xerxes wears new clothes and memory is
erased.
Xerxes in
history is synonymous to wrong. This
phrase is a tautology and is here on melodramatic to accelerate its irony, to be
self-deactivated and at the same time it invites another player into the
relation of the two ends. And it becomes
dramatic since the participants follow an informal identified rule of the game
and that is why the f-act that you are playing is serious and not the game
itself (V. Jankélévitch). The phrase is
addressed to someone, to Xerxes, and so it is of social and conciliatory
nature. In the fumes of the union the
common feelings that connect the members of a society intertwine with
competition and fragmentation in order to create Law, the child of violence,
which, in its turn, produces violence veiled as the sine qua non of unity and
extermination of negativity.
“Everything’s
wrong” is the irony of the end that lighten us, even temporarily, from the
heavy ethical and philosophical weight of our culture creating new relations of
exchanging elements. It might signal the
return of the infantile age of the social similar to the ancient world. Facts show that we are taken into a state of
slavery, ruere in servitium according to Caesar’s expression, or into nirvana,
as in Freud’s, a simple exchange of molecular matter. Through or in response to that, the object
might return, after we have extinguished it since we tried to analyse it,
understand it hence to control it entirely (Baudrillard). Return, as a symbol, and it could refer to a
reality less illusory, in the perceptional sense of the real as a forced
unification. And then we can again
perceive reality as random and undependable.
This might lead to a new, reformed system of the relations of the signs
that can be wrong, in the sense of negation, of negative, of the acceptation of
the irreconcilable duality. A new
mythology based on the new social relations, whose form tends to be, or is,
iconic, and on nature, which became an entertainment product, a value. We are now the mythology of the future.
The body is
present even with its absence. Space is
the gap that the body has left behind. It
acts or reacts predominantly inside the social.
Events and impressions, conventions, symbols, and how these are dressed
(up), fragments of sensory reality. Time
is bridged and boundaries are blurred creating relations instead of choosing
one form of rendering meaning.
Margarita
Bofiliou
Athens, May
2015
[i] “Everything wrong, Xerxes”
was recited in Aeschylus tragedy “Persians” (translated by Eleni Varopoulou)
and directed by Dimiter Gotscheff , and was performed in Epidaurus (31/7/2009
and 1/8/2009).
ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΟΣ, ΞΕΡΞΗ[i]
Το «όλα είναι λάθος» είναι τελειωτικό. Διαχωρίζει ,
τραβάει μία γραμμή. Δεν υπάρχει κάτι
παραπέρα. Και δίνει όμως ουσία στα
προηγούμενα ακόμα κι αν αυτά υπήρξαν αρνητικά.
Όμως το «Ξέρξης» είναι η συνέχεια.
Ακόμα δεν έχει τελειώσει κάτι και φαντάζομαι την αναφορά του ονόματος
αυτού ως μία επίκληση για την μη-οριστικοποίηση, για την συνέχεια και για την
συγχώρεση. Ο Ξέρξης ξαναντύνεται και η
μνήμη σβήνεται.
Ο Ξέρξης στην ιστορία είναι
συνώνυμος του λάθους. Η φράση είναι μία
ταυτολογία και είναι επί τούτου μελοδραματική για να επιταχυνθεί η ειρωνεία
της, για να αυτό-απενεργοποιηθεί και παράλληλα προσθέτει κι άλλον παίκτη σε
αυτή την σχέση των δύο άκρων. Και
γίνεται δραματική εφόσον οι συμμετέχοντες υπακούουν σε έναν άτυπο συμμεριζόμενο
κανόνα για αυτό και το γεγονός ότι παίζεις είναι σοβαρό και όχι το ίδιο το
παιχνίδι (V. Jankélévitch). Η έκφραση
απευθύνεται σε κάποιον, στον Ξέρξη, και
άρα είναι κοινωνικής και συμφιλιωτικής
φύσεως. Μέσα στον καπνό της ένωσης τα
κοινά αισθήματα που συνδέουν τα μέλη μιας ομάδας διαπλέκονται μαζί με τον ανταγωνισμό και την
διάσπαση για να δημιουργήσουν το Δίκαιο.
Το Δίκαιο, παιδί της βίας, δημιουργεί με την σειρά του βία που το καλυπτήριο
ένδυμά του βρίσκεται στην απαραίτητη ενοποίηση και στην εξολόθρευση της
αρνητικότητας.
Το «όλα είναι λάθος»
είναι η ειρωνεία του τέλους που μας απαλλάσσει έστω και προσωρινά από
τον κόσμο της βαριάς φιλοσοφικής και
ηθικής κουλτούρας δημιουργώντας νέες
σχέσεις ανταλλαγής στοιχείων. Ίσως
σηματοδοτεί την επιστροφή της παιδικής ηλικίας της κοινωνικής σύνθεσης,
παρόμοιας του αρχαίου κόσμου. Τα
στοιχεία δείχνουν πως περιερχόμαστε σε κατάσταση δουλείας, ruere in servitium κατά
την φράση του Καίσαρα, ή σε κατάσταση νιρβάνας, κατά Freud, την απλή ανταλλαγή μοριακής
ουσίας. Μέσω, ή σε συνέχεια αυτού, το
αντικείμενο ίσως επανέλθει, αφού το είχαμε εξαφανίσει καθώς θέλαμε να το
αναλύσουμε, να το κατανοήσουμε και άρα να το ελέγξουμε ολοκληρωτικά (Baudrillard). Να επανέλθει,
ως σύμβολο, και να παραπέμπει σε έναν κόσμο λιγότερο ψευδαισθησιακά πραγματικό
με την έννοια που παίρνουμε την επιβεβλημένη ενοποίηση ως πραγματικότητα. Έτσι μπορούμε να την συλλάβουμε και πάλι ως
ανακόλουθη και αναξιόπιστη. Και ίσως
καταλήξουμε σε ένα καινούριο επεξεργασμένο σύστημα των σχέσεων των σημείων ,
που μπορεί να είναι λάθος με την έννοια της
άρνησης, του αρνητικού, της
παραδοχής της ασυμφιλίωτης δυικότητας.
Μία νέα μυθολογία που βασίζεται στις νέες κοινωνικές σχέσεις, των οποίων
η μορφή που έχουν σήμερα τείνουν να γίνουν ή είναι εικονικές, και στην φύση, η
οποία έχει γίνει ψυχαγωγικό προϊόν, αξία. Είμαστε
τώρα η μυθολογία του μέλλοντος.
Το σώμα είναι παντού ακόμα και όταν είναι απών. Χώρος είναι το κενό που αφήνουν πίσω τους τα
σώματα. Δρουν ή αντιδρούν κυριαρχικά μέσα
στο κοινωνικό. Συμβάντα και εντυπώσεις,
αντικείμενα και οι συνδέσεις που δημιουργούνται
μεταξύ τους, συμβάσεις, σύμβολα και ο τρόπος που αυτά ενδύονται, κομμάτια
πραγματικότητας όπως την αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας. Ο χρόνος γεφυρώνεται και τα όρια συγχέονται και δημιουργούν σχέσεις παρά
διαλέγουν μία πλευρά φόρμας προς την
απόλυτη απόδοση της σημασίας.
[i] Η
έκφραση «Όλα λάθος, Ξέρξη» ειπώθηκε στην παράσταση «Πέρσες» του Αισχύλου
(μετάφραση Ε. Βαροπούλου) στην Επίδαυρο (31/7/2009 και 1/8/2009) σε σκηνοθεσία Dimiter Gotscheff.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου